Garden State. Niezwykła miejscowość. Niby normalne, spokojne miasteczko, a co chwilę pojawiają się jakieś dziwy i cuda. Ludzie tu mieszkający to ekscentrycy, łagodnie rzecz ujmując, idący przez życie swoim własnym, niespiesznym tempem. Miasteczko to na pozór wydaje się być miejscem zupełnie surrealistycznym. Kiedy jednak przyjrzeć się bliżej, te wszystkie cuda i dziwy okazują się jedynie ciepłym makijażem, milutką przykrywką inercji i pustki egzystencjalnej Amerykanów. Można więc rzec, że "Garden State" to inteligentna komedia, która pod humorem zabarwionym ironią kryje niezwykle prawdziwą i wcale już nie tak przyjemną prawdę.
Jednak, jeśli mam być szczery, film mnie nie zachwycił. To dziwne, bo ogólnie lubię tego typu klimaty i dziwactwa. Czułem się jak główny bohater podczas sceny katastrofy lotniczej. Cała ta akcja przepływała obok mnie zupełnie na mnie nie działając. Jakbym sam zażywał lit. Owszem, mogę "intelektualnie" docenić przewrotność zakończenia (czy ostatnia scena dzieje się naprawdę, czy jest tylko wyobrażeniem?). Owszem, potrafię uznać za zabawne różne scenki i detale, jakie serwuje reżyser, scenarzysta i aktor w jednej osobowie. Jednak tak naprawdę film mało mnie obchodził. Obejrzałem. Było nieźle i tyle.